Maleisië en Singapore; afronden Azië

23 februari, het eten is niet super goed bevallen Jeroen zijn buik is nog altijd van slag, toch willen we wat van het eiland zien en gaan oppad...We besluiten even wat te drinken bij de Starbucks...de koffie valt helemaal verkeerd en we besluiten terug te gaan naar het hotel. Deze keer is jeroen echt gevloerd! Hij slaapt die gehele dag, krijgt bijna niets weg en alles wat er in zit komt er uit, gelukkig heeft hij geen koorts. Het lastige is wat nu wijsheid is...wachten we het af of is het nu toch echt tijd voor een antibiotica kuur omdat het een opvlamming van iets ouds kan zijn. Overleggen met een arts is hier geen optie, het kan...maar dan moet je eerst betalen.
We wachten het voor vandaag af, de bouillon, krakers, cola, water en ORS zijn in huis. Jeroen knort lekker door en Amanda kijkt nog even in de straten of er iets bijzonders is.

Maleisië is heet, heel heet! Maar dat komt vooral omdat de luchtvochtigheid zo hoog is. De stoepen zijn op sommige plekker iets gevaarlijk, de putdeksels zitten niet altijd even goed vast.
Op langkawi kun je tax-free shoppen...dat houd in alleen op sigaretten, alcohol en snoep, al het andere is net zo duur als elders.

24 februari, Jeroen heeft nog meer buikpijn dan gister...het lijkt eerder slechter dan beter te worden. Afwachten ziet hij niet zitten en dus gaan we naar de dokter. Amanda had gister al een rondje gedaan en dus weten we waar we naar toe moeten lopen. We gaan vroeg zodat het lage energie niveau van jeroen het vol houd in de hitte. Het Maleisische dokteres systeem is wel bijzonder om mee te maken, mogelijk kun je het vergelijken met de dokterswacht in NL. Je komt bij een bali waar je je aanmeld, je moet betalen, krijgt een briefje en je moet door naar het volgende loket. Daar meld je je klacht en moet je gaan zitten. Het wachten is begonnen. Het oproepen gaat gewoon van achter het bureau en dan word er een naam geroepen (je hebt geen idee wanneer je aan de beurt bent). Als je word opgeroepen is er een korte intake, de bloeddruk word gemeten, gewicht word gewogen, er word gevraagd of er sprake is van koorts (en in sommige gevallen word je op het voorhoofd gescand of je echt wel koorts hebt) en of je gezond bent. Dan mag je weer gaan zitten, wachten tot je weer word geroepen. De 2e keer dat je word geroepen word je een kamertje ingeloodst en daar zit een arts met een verpleegkundige. Je kunt je verhaal doen, pas na een paar grapjes word de sfeer relaxt. Een antibiotica lijkt haar niet verstandig, dat het er nu voor de zoveelste x is is domme pech, waarschijnlijk is het gewoon een voedselvergiftiging en dus was het behandelplan dat was ingezet in principe goed genoeg. Ze schrijft wat pilletjes voor (een heel regiment, paracetamol, ORS, maagzuurremmers en iets tegen de diarree wat we in NL niet hebben). We gaan terug naar het hotel (na 4uur dokterterswacht). De pilletjes lijken iets aan te slaan en Jeroen krijgt weer een klein beetje babbels...we huren een auto (veilig met eigen wc papier in de tas). We verkennen het eiland, bezoeken de kabelbaan, hebben uitzicht over het gehele eiland -> de beroemde loopbrug is al bijna een jaar dicht, hij is onveilig. We bezoeken ook hier de stranden, zelf eentje met wat zwartig zand. We bezoeken een strand bij een luxe resort (welke gesloten is vanwege verbouwingen...) erg mooi, maar toch zijn de stranden in Thailand toch net een stukje mooier. We gaan terug naar het hotel, eten en rusten even en gaan savond nog even een rondje doen. Eerst op naar het bekende Adelaar standbeeld welke bekend is op langkawi, daarna nog naar het strand voor een strandwandeling, een 5D filmpje van 15min. De energie is op en we gaan we sluiten de avond af.

25 februari. We doen kalm aan, jeroen is nog altijd iets wankel maar kan zich weer fatsoenlijk bewegen. Het belangrijkste is hij kan zijn tas voor 15min tillen (Amanda kan echt niet beide tassen mee slepen...die zijn te zwaar).
We brengen de auto terug en stappen op de boot, op naar het vaste land. Ons doel word de Cameron Highland's, op het vaste land gaan we opzoek naar het busstation. Op de bus staat dat er WiFi is, maar dit is een lokkertje want het zijn gewoon bussen zonder bijzondere faciliteiten. De bus rit zou 4-5uur duren, maar met het tempo van deze buschauffeur mogen we blij zijn als we er voor het donker zijn, bij ieder busstation neemt deze meneer een uur de tijd om te rusten...en waarom is ons en onze mede reizigers nog altijd niet duidelijk. Aangekomen op het busstation is het ondertussen 22.30uur, 4 uur later dan de planning. De bus naar de Cameron Highland's gaat niet meer (het is niet veilig om in het donker die weg te berijden). We kunnen wel hier blijven slapen en morgen vroeg een busje boeken. Of we stappen nu in de bus naar Kuala Lumpur...lastige keus, Maleisië lijkt nog niet echt ons land qua reizen te zijn want alles valt in het honderd. Ook onze volgende bestemming -> de Taman Negara zou alleen te boeken zijn vanuit Kuala Lumpur en is ook weer 8uur rijden. We stappen in de bus naar Kuala Lumpur en bekijken daar wel weer wat we gaan doen. Op het bus station boeken we een hotel via booking.com want als we aankomen is het natuurlijk al voorbij midden nacht. Onze bus is luxe, per rij 3 stoelen met een gangpad ertussen, de stoelen kunnen in ligstand, er is een voetenbankje wat omhoog kan en je kunt je zelfs omdraaien in je stoel!!! De bus is bij lange na niet vol en jeroen vind zelfs een soort bed achterin de bus. Na 3uur komen we aan in de grote stad, half slaapdronken stappen we uit de bus en zijn direct wakker! Het hele legio taxichauffeurs staat om ons heen. Zodra we ja zeggen pakt er eentje zeer enthousiast onze over zware tas en huppelt bijna naar zijn auto (zodra je dat ziet weet je dat je teveel hebt betaald haha). Ons hotel is wederom lastig te vinden maar daar zijn we ondertussen aangewend en schieten er niet meer van in de stress .
Ons hotel is goed beveiligd want je komt er alleen in als de beveiliger de deur open doet.
Het is een nieuw hotel, schoon met een erg fijn bed! We slapen na al die uren reizen heerlijk.

wat ons opvalt is dat de hotels die we uitzoeken schoon zijn. Maar dat de meeste faciliteiten zoals toilet ruimtes of andere openbare ruimtes best een beetje smerig zijn. En Thailand was niet schoon, maar wel schoner dan de ruimtes hier.

26 februari, het ontbijt is inbegrepen, niet spectaculair maar brood en een broodrooster doen het altijd goed. We pakken de locale bus en gaan op naar het centrum. Ons doel word de twin towers van Kuala Lumpur. Je ziet de torens al zodra je in de buurt van het centrum bent, we wilden gaan lopen maar werden vierkant uitgelachen...dat is veeeeelste ver. Ergens midden op de straat moeten we opstappen naar een volgende bus. Het begrip van de bushaltes in Kuala Lumpur hebben we nog altijd niet ontdekt. De bus zet ons bijna bij de voordeur af. De torens zijn MEGA, je kunt er in en binnenin is een groot winkelcentrum, we doen een klein rondje. De spullen en de prijzen zijn gelijk aan die van Nederland. Je kunt naar boven in de toren en dan heb je uitzicht over de stad, dat gedeelte slaan we over. Achter de twin towers is een mooi park waar we door heen wandelen. Ook in Kuala Lumpur is het warm, het zweet komt je tegenmoed zodra je de deuren opendoet (lees wel een airco gebouw verlaat). We gaan opzoek naar de sky tower (hier ook wel singel tower genoemd), ook die zie je al vanaf ver al staan maar de juiste weg er naar toe blijft knap lastig. Tussendoor schieten we het hard rock cafe even aan en we lopen weer verder. Ook de sky tower kun je in, maar ook dat slaan we over. We wandelen door het centrum met onze kaart in de hand en lopen terug naar ons beginpunt...oke het is een stukje lopen, maar 30-40min is toch niet het einde van de wereld??!! We bezoeken de aangevinkte hoogtepunten op de kaart en eindigen in China town (voor ons niet zo bijzonder). De schemer valt en even later komt het water met bakken uit de lucht zetten. We schuilen even en gaan weer terug naar de Twin Towers voor de nachtelijke versie. Het uitzicht op de toren zou het mooiste zijn vanuit de sky bar, dus we gaan opzoek. Een paar keer word (bij het vragen van de weg) verontwaardigd naar onze kleren gekeken 'je mag er alleen maar netjes gekleed in en zeker niet op slippers'. Dat hebben we eerder gehoord in Bangkok, we lachen vriendelijk en gaan het gewoon proberen. Na verschillende omwegen blijkt het Hotel waar de sky bar zich in bevind pal achter de twin towers te liggen...oeps. We lopen stralend tussen alle netjes en deftig gekleden mensen naar binnen => in onze korte broek, met een normaal t shirt, op onze slippers en de rugzak achterop. De portier waarschuwt dat we misschien niet worden binnen gelaten, Amanda lacht vriendelijk en oppert (op toch redelijk humoristische wijze) of ze ons dan liever in onze afritsbroek met bergschoenen willen ontvangen...we zijn immers aan het reizen en de naaldhakken met driedelig pak paste er net niet in. De jongen achter de bali waardeert de grap en zegt ons dan toch liever zo te zien. Hij wenst ons succes en wijst ons de weg.
We komen aan en doen als of onze neus bloed, we kunnen dus zo doorlopen. De bar is prachtig, er is een zwembad in het midden van de zaal met lichtgevende ballen erin. Het is wederom een lounge club met goede muziek en leuke zit hoekjes, die helemaal vol zitten en die je aan het begin van de avond moet reserveren. Wij maken wat foto's, kijken wat rond, doen een dansje in het gangpad en verlaten het gebouw met een grote glimlach! Het uitzicht was prachtig. We maken nog een wandeling door het park en genieten van de gekleurde fonteinen aan de voet van de twin towers.
De dag was warm en klam maar zeer geslaagd! Nu de weg nog terug vinden. We worden van de ene naar de andere bus gestuurd en van bizar busstation naar een stoep waar heel veel mensen opstaan. Welke bus nummer je moet hebben of om welk tijdstip hij zal gaan is nergens te vinden. Na bijna een uur wachten geven we de moed op en pakken een taxi. Nu weten we waarom je alleen met binnenkomt als de beveiliger je binnen laat, we blijken in een echte achterbuurt te zitten. Jeroen rookt een sigaretje en een groepje tieners komen de rust bruut verstoren, wat ze willen is niet duidelijk maar schelden kunnen ze als de beste. De beveiliger komt direct naar buiten zetten en zegt dat hij beter weer naar binnen kan gaan.
Binnen staat ons heerlijke bedje alweer klaar.

27 februari, we besluiten toch naar de Cameron Highland te gaan, we gaan bepakt en wel weer oppad naar het bus station. We zijn een ware attractie voor mensen in de lokale bus, heb je weer van die lange blanke mensen met een rugtas die boven hun hoofd uittorent en dus vaak net blijft hangen achter iets in de bus.
De bus die we moeten hebben vertrekt over enkele minuten dus we zijn net optijd, we sprinten er naar toe en 4uur later zijn we in een prachtig groen gebied. De Cameron Highland staan bekend om hun enorme groene thee plantages. Zodra je door de bergen rijd word je betoverd door al het moois wat je tegen komt, hoe verder je het gebied inrijd hoe groener de vlaktes worden.

We kiezen een Hostel uit en kijken of we vandaag nog een wandeling kunnen maken, het word ons niet geadviseerd het is het einde van de middag en het weer is onvoorspelbaar... we kiezen ervoor om dan maar gewoon een kijkje te nemen in een thee plantage die 20min lopen zou zijn...het is laat en we willen graag met licht weer terug komen en dus gaan we het liften hier proberen, wederom vrij snel een lift. Een oude man met een busje neemt ons mee en zet ons keurig af. We komen aan bij de thee plantage en zijn onder de indruk van de mooie groene heuvels. We besluiten er even doorheen te willen wandelen maar dat gaat nog niet zo makkelijk...je glijd bijna naar beneden in het rulle zand op je slippers, hoe werken die mensen hier? We drinken een kopje thee en gaan weer terug. We worden meegenomen door een vriendelijk stel die hier ook op vakantie zijn.
Op eigen gelegenheid hier in de rond gaan kijken was niet te doen volgens de berichtgevers, je had zeker een gids nodig en dus een toer. Een toer is voor 2 personen is goedkoper dan een auto huren, en de scooter is hier geen succes aangezien we niet kunnen schakelen op zo'n ding. We boeken een halve dag toer eten wat bij een Nederlandse tent. Onze buik was net redelijk hersteld op alle noodels en gewoon brood maar is nu weer van de leg...wat doen ze toch in die keukens.

28 februari. we staan vroeg op, klaar voor onze toer. Onze wandelschoenen hebben we aan en we hebben voldoende water mee zoals ons werd geadviseerd. We gaan in een 4x4 busje op naar de grootste thee plantage. Het is nog groener dan we eerder hebben gezien. Het lichtgroene zijn de verse jonge blaadjes, deze worden geknipt en gebruikt voor de thee. De knip actie gaat als volgt; er zijn 2 mensen die ieder aan het kant van een pad lopen, ze houden een enorme heggenschaar vast met een opvangzak en lopen zo door de theeplantages heen (lees wel; de gevaarlijke gangpaden waar wij bijna uitgleden), daar achter loopt iemand die de zakken waarschijnlijk vervangt en netjes opruimt => dit is zoals wij het hebben begrepen in ieder geval.
We rijden naar het hoogste punt...teminste dat was de bedoeling, eerst even een andere groep helpen die schakelproblemen blijken te hebben met de 4x4. Daarna rijden we verder, naar een uitkijktoren. Nu komt het stuk van de wandelschoenen en de gids voor nodig zijn...mossy forest Er is een prachtige houten brug door het hele parkje, de wandelschoenen waren overbodige luxe en de gids hield het halverwege voorgezien aangezien het een loepje was wat we moesten wandelen. Het bosje was wel mooi, veel mos om de bomen en in de stuiken, we hebben wat kruiden kunnen ruiken en we zagen wilde orchideen. Bij de tour hoorde nog een bezoek aan de ander thee farm, zodat we konden zien hoe de thee gemaakt werd. Een bezoek aan een vlinder tuin en een aardbeien plantage. Het was een aardig tochtje...al zagen we er wel een beetje overdressed uit in onze wandel outfit en 3 literwater in de rugzak.

Smiddags gaan we nog een bezoekje brengen aan thee plantage van de dag daarvoor, voor een paar foto's. We gaan liftend heen met een stel die op hun huwelijksreis zijn. En we komen terug achter in de laadklep van iemand uit de buurt.

Ons vooraf gestelde doel Taman Negara moeten we laten varen. Er gaat alleen een bus in de ochtend naar toe en de busreis neemt 6-8uur incl boot overtocht in beslag...dat past echt niet in ons schema. Dus we besluiten door te gaan naar Singapore!
Onze bus vertrekt om 16.30, we vertrekken naar Kuala Lumpur, in Kuala Lumpur stappen we over in onze bus naar Singapore. De bus komt ander halfuur te laat. We kletsen wat met de andere wachtende mensen in de klamme hitte buiten op het busstation.
Als we in de bus zitten is deze helaas net niet zo comfortabel als de andere bussen...dus slapen in de nachtbus word lastig, maar we doen een poging.
Zo af en toe stopt de bus ineens en blijkt er een korte pauze te zijn, de helft sprint naar buiten en is binnen enkele minuten ook weer binnen...en rijden maar weer. Amanda moet 1x naar het toilet en als jeroen niet in de bus had gezeten dan was de bus zonder haar vertrokken.
Dan is het zo ver, we slapen eindelijk!!!! Hoe lang we hebben geslapen weten we niet maar gevoelsmatig kort. We moeten eruit "out out out!!" is het ineens. We moeten ons blijkbaar uitchecken uit Maleisië, dat ging goed. Nu de bus weer opzoeken, alle mensen van uit de bus staan over het hele bus station verspreid en niemand let op elkaar, we horen van de verkeersleiders dat onze bus in de file staat (het is druk) maar dat wij goed staan. De bus is er en iedereen gaat weer lekker comfortabel zitten...maar weer een poging doen tot slapen. En dan nog maar een paar minuten later, alle lichten gaan aan en nu is het nog luider 'OUT OUT OUT!!! Take everything!!' op een akelige toon. Als we buiten komen liggen onze backpacks al op de straat...dat gaat rap. We moeten nu door de paspoort controle van Singapore. We komen goed en wel langs de paspoortcontrole, moeten snel door naar de lopendeband voor het scannen van de tassen. Amanda krijgt een klein zetje als ze haar backpack netjes wil parkeren en hup de tas valt tegen de rode knop en de machine valt uit...zo maak je geen vrienden, oeps! Maar de man moppert iets en na een paar vrolijke glimlachen en opmerkingen over nog half slapend uit een bus te zijn gezet komt zijn humeur alweer bij.

Jeroen is ondertussen bezig met bij de andere man aan een lopende band. Of we iets aan te geven hebben, we hebben geen eten en drinken mee (dat hebben we wel geleerd in Nieuw Zeeland) dus nee we hebben niets. Dan vraagt hij naar drank en sigaretten die zou hij graag willen zien. Jeroen gaat driftig opzoek in zijn tas en tovert de spullen te voorschijn. En jahoor we mogen mee naar het volgende loket. We worden een kamertje ingedrukt met een andere meneer, er worden wat zaken genoteerd, de paspoorten moeten tevoorschijn komen...en we gaan in gesprek. Blijkbaar mag je NIETS maar dan ook ECHT NIETS van sigaretten of alcohol meenemen IN Singapore. Waarom hebben we dit gemist???????? Dit staat nergens beschreven. We zeggen nog dat ze alles mogen weg gooien als wij maar door kunnen naar de bus...maar zo werkt het niet. De papieren worden in alles rust netjes ingevuld. De mensen waren zeer vriendelijk en wij zaten daar als half verslapen vogeltjes in een hokje. We kijken we wekelijks border controle maar we hebben nooit iets gezien over import van sigaretten of alcohol.
We mogen weer door naar een volgende loket, we krijgen uitleg dat je niets mag inbrengen maar van alles het land uit mag meenemen. We krijgen een waarschuwing, de slof sigaretten word vernietigd en het flesje alcohol mogen we stiekem weer snel in de tas stoppen. Nu snel naar onze bus...de man die het hele feest was begonnen wijst ons de weg. Beneden aangekomen staan er veel bussen, maar je raad het al de onze is vertrokken!! Helemaal weg!! We doen nog 2 rondjes en we vragen het nog voor de zekerheid maar helaas hij is echt weg. En nu?? Eerst maar even informeren waar we kunnen pinnen en een nieuwe bus regelen pfff. We gaan terug naar de man van de lopende band (je mag eindelijk niet weer door de schuifdeuren, het is eenrichtingsverkeer). Maar de man komt naar ons toegesneld, we doen ons verhaal en het vertellen geen Singapore's contant geld te hebben. Volgens mij heeft de man met ons te doen en loopt eerst mee terug naar het bus station, hij spreekt wat mensen voor ons aan en we mogen 'gratis' mee met een andere bus organisatie! Welkom to Singapore.
Bij het hoofdbus station halen we geld, pakken een taxi en laten ons snel naar ons hotel brengen. Het fijne is dat alle taxi's hier op meters gaan, de ene kleur taxi vraagt net iets meer dan de andere dus we gaan voor de rode of de blauwe.

1 maart, het hotel is erg netjes met zeer vriendelijk personeel. We zijn iets aan de vroege kant (7uur sochtends), als we eerder willen inchecken moeten we bij betalen. We zijn over onze vermoeidheid heen en besluiten om de tassen te parkeren in de opslagkamer en naar de stad te vertrekken. We krijgen een kaart en uitleg over de bus regeling. De hoogtepunten worden omcirkeld en we vragen naar 'de shops' voor de camera artikelen...die zijn hier het goedkoopst staat overal beschreven.

We staan bij de bus halte, gewoon een bushalte zoals bij ons. Ze hebben hier ook een chip-pas systeem, maar wij hebben natuurlijk niet zo'n pas. Je kunt met geld betalen maar het moet wel contant...tja wij hebben natuurlijk alleen nog maar brief geld. Dan moet je gaan wisselen in de bus, oke een nieuwe ervaring. Maar de mensen om ons heen hebben ook wisselgeld, de 2 mensen die na ons binnenkomen betalen ons kaartje! We willen ze geld geven maar dat hoeft niet! 'Welkom to Singapore' zeggen ze. De mensen vinden ons interessant, waarschijnlijk zitten er niet vaak toeristen in de bus. We komen aan in de stad, missen onze bushalte dus we moeten een stukje terug lopen. Singapore is schoon, super schoon!! En luxe, ze spreken bijna allemaal engels en je kunt hier niet veel van Aziatische invloeden ontdekken behalve sommige mensen.

De eerste indruk is goed! Het voelt als een veilig en zeer goed ontwikkeld land. We lopen wat rond en zien een groot sportveld, er word hockey gespeeld en we besluiten even rustig op de tribune te gaan zitten en ons ontbijtje te eten. Het is een leuke wedstrijd.
Na een tijdje lopen we door en zien we de sky line van Singapore mooier en mooier worden. We maken volop foto's.
We wandelen het hele rondje rondom het water. We zien hoe Singapore in de laatste jaren is opgebouwd. Dit weekend is het Jazz festival in Singapore en je hoort op verschillende plaatsen bandjes spelen. Ook is er IT evenement, dat houd in dat er een beurs is met allerlei spullen van camera, computers en TV. Genoeg dus om ons te vermaken.
We besluiten naar de beurs te gaan, het is tenslotte gratis en wie weet hebben ze echt een scherpe aanbieding voor een lens...de mensen lopen over de beurs alsof het gratis is. Maar de lens die Amanda zoekt is hier duurder dan in de winkel in NL, jammer.

Zo halverwege de middag, in combinatie met de hitte, valt het nachtje doortrekken ons zwaar en we gaan terug naar ons hotel. Aangekomen bij het hotel frissen we ons even op en vallen als een blok in slaap. 2uurtjes later gaat onze wekker weer, want we willen natuurlijk niets missen. We gaan weer op pad. We hebben ons laten adviseren in welk gedeelte we moeten eten en gaat vandaag voor Mexicaans!! Het eten smaakt goed en we hebben het gevoel weer even in Europa te zijn, de prijzen zijn hier net zo als bij ons.
Savonds is de stad nog mooier met alle lichtjes en wederom komt de camera tevoorschijn, eens even kijken of de nacht fotografie Amanda nog iets heeft opgeleverd...

2 maart, vandaag gaan we weer de stad in. We besluiten om een aantal uren te besteden aan de IT mall. We lopen rond en rond en proberen op zijn Singapore's fotozaken af te gaan, maar helaas de prijzen blijven voor ons toeristen hoog en gaan ook echt niet omlaag. We lunchen bij de subway en gaan weer opweg naar onze volgende bestemming, weer even de skyline opzoeken, dan opzoek naar chinatown. We raken ondertussen wel benieuwd naar de chinatown in China, want die in Bangkok was nog altijd het leukste.
Singapore is klein zegt iedereen maar de stad is mega. We hebben veel met de bus en metro gezien en besluiten indiatown te laten voor wat het is en gaan door naar het hard rock cafe. We vragen altijd standaard of ze iets hebben van Pearl Jam of Bob Marley hebben...en voor het eerst horen we dat ze iets hebben van 'the Wailers..............?' Jeroen veert op als een jongetje in de speelgoedwinkel en we gaan naar boven. Het blijkt een gitaar te zijn en hij mag hem zelfs even vast houden ;). Nu hij daar zo staat met zijn glim oogjes maakt de jongen van het Hard Rock Cafe hier even optimaal gebruik van. Er is die avond een Reggae avond, of we zin hebben daar naar toe te gaan. We besluiten om te blijven, de band is erg goed en op deze manier sluiten we feestelijk Azie af. We pakken een taxi terug naar het hotel, want om 2uur snachts wandelen we toch liever niet meer te veel over straat.

3 maart, we ontbijten in alle rust en pakken onze tas. We besluiten vroeg naar het vliegveld te gaan, je kunt hier extra vroeg inchecken zodat je een aantal uren langer in het tax-free gedeelte kunt verblijven (ze hebben zelfs een zwembad is ons verteld). We moeten een uurtje wachten voor we mogen inchecken en genieten van een kopje koffie bij de Starbucks.

We staan als 2e bij de incheckbalie. De rij achter ons word langer en langer, zeker als wij aan de beurt zijn. We hebben geen ticket Afrika uit en dus mogen we Afrika niet in. Er word voor ons gebeld en gekeken wat de mogelijkheden zijn, maar we moeten een ticket uit hebben...dat is balen! Dus we zoeken een Wifi spot op en moeten nu beslissen wanneer Jeroen terug vliegt en wat Amanda in haar tussen maand gaat doen...lastig. Jeroen zijn ticket is zo geboekt, maar bij die van Amanda kan het niet online geboekt worden. De dame van het word ticket center moet het handmatig invoeren, mailen, een factuur sturen en pas na de betaling is het voor de heren achter de bali goed.
De dame van het wtc heeft hier ruim een uur de tijd voor nodig blijkt, onze tijd gaat verder en over uur sluit de gate al...de spanning neemt toe, gaan we het redden? We bellen weer met wtc.nl de dame die nu opneemt is alles behalve vriendelijk. Waarom we zo lopen te pushen (als of dat nu nog niet duidelijk, anders mogen we niet met ons vliegtuig mee wat over een uur vertrekt!), haar collega kan niet haasten en is er al druk mee bezig, zonder boe of bah hangt ze ons bijna op...en dan moet je maar rustig blijven. toch?! Nog een half uur en pling daar is de mail...pffiew snel betalen, vlieg schema laten zien en ja we mogen door!!
Waarom je altijd weer een ticket moet hebben om het land uit te gaan? In Nieuw Zeeland hadden we toen het zelfde feestje en nu dus weer, en weer zei men dat het niet nodig was. Hoe doen die mensen dat die op wereldreis gaan? Wat doen wij verkeerd? Wie weet komen we er ooit achter. Maar goed we mogen door en haasten ons naar onze gate, we zijn net op tijd!! 10min later zitten we ook al in de lucht.
We hebben een paar overstappen die gelukkig vlekkeloos verlopen. Zelfs in Abu Dhabi is geen file vandaag! Een half uur voor we op onze eindbestemming aankomen doet de piloot zijn verhaaltje; hij verwelkomt ons en verteld het weer 'de grondtemperatuur is 17graden en het regent'...we zijn nu toch nog niet in Nederland??? Nee we zijn in Johannesburg...WELKOM TO AFRICA.